Mijn telefoonfobie

[:en]I have an Iphone, one with a nice big screen and all the bells and whistles. Fun! Beautiful! Expensive!!! However, there is one problem: I NEVER use it (or very rarely) to make a call… That’s not the smartphone’s fault but mine. I hate calling, it seems that is an ‘introvert thing’, so that sounds correct.

I have already told you that I am an INFJ, an introvert who disguises himself as an extrovert. A major drawback of that type is that you are seen by the outside world as social, fun and a party animal. I AM, but only with certain people (2 maybe), with the rest of them I just fake it. Which is kind of a hassle if you have built up a huge social network because of your job. I try to communicate with people as much as possible by email or chat, and that works pretty well. My mobile phone is always in silent modus, so I never hear it when someone calls me and I like it that way. Usually I get a text message with the question immediately after the unanswered call, problem solved. Only in case of emergency I call back.

But why do I hate to make a phone call?

[irp posts = “688” name = “Do you belong to this rare personality type? Only 1.5% of the population is an ‘INFJ'”]

Unknown equals unloved

First and foremost, because I do not know WHY you call me. Fortunately, thanks to modern technology, I know WHO you are, otherwise it would be completely hopeless. In the past I literally got palpitations when I picked up the phone because I did not know who would be on the other side of the line. But the fact that I do not know why you are calling is bad enough. What if there is a problem that requires urgent action? What if you need me NOW, when I actually do not have time? What if you feel like having a chat? I was just so comfortable in my own head! Yes, weird, but that’s how it works for me. I get stressed out from it.

Bad timing

The ringing of the cell phone is ALWAYS disturbing for an introvert, for me anyway. Most of the time I am occupied with something (in my head) and do not like to be pulled out unexpectedly. I do not want to sound rude, but that’s how it really feels for me: disturbing. Usually such a phone call also requires a certain action afterwards and I prefer to plan this myself (the ‘J’ from INFJ takes care of that), I don’t like that it’s decided for me when to get into action. I have to THINK about that first. Really.

Small Talk

I hate small talk, especially on the phone. I might succeed at it face to face sometimes, but otherwise … If I have to make a phone call, I prefer to keep it to the point and finish it as quickly as possible. Unfortunately, I have this friend that sometimes calls me with the sole purpose of having a chat about nothing in particular. I DO chat with her, I am not inhumane, but it takes a lot of effort and afterwards I am completely empty.

[irp posts = “721” name = “RIP Instagram! Or not yet? About Vero and Steemit, the new kids on the block.”]

Long live messaging

Really, for me a gift from heaven!

 

 

Does that mean I never even call a friend?

Yes, with the people I love, I can enjoy chatting on the phone, but if it’s up to me I prefer to see them face to face, with a glass of wine.

Zoom calls and Skype and stuff

Hell! If I accidentally accept such a conversation, I can not even use an excuse to get out of it. For example: “I just stepped into the shower!” or “We were just working for school!” because you can see me sitting there and I was just reading articles on my laptop.

I know I’m not the only one with this problem, just tap ‘introvert phone phobia’ on Google and then you know enough, but still …

Do you also hate to call? Please share your thoughts!

X Lazy Bird

BewarenBewaren[:nl]Ik heb een Iphone, zo een met een lekker groot scherm en alle toeters en bellen. Leuk! Mooi! Duur!!! Er is echter één probleem: ik gebruik hem NOOIT (of toch zeer zelden) om te bellen… Dat ligt niet aan de smartphone maar aan mij. Ik heb namelijk een hekel aan bellen, naar het schijnt is dat een introverte tic, dus dat kan kloppen.

Ik heb al een keer verteld dat ik een INFJ ben, dat is dus een introvert die zich vermomt als extrovert. Een groot nadeel van dat type is dat je door de buitenwereld als sociaal, gezellig en een feestbeest gezien wordt. Dat BEN ik ook wel, maar enkel met bepaalde mensen (2 ofzo), de rest fake ik gewoon. Wel vervelend als je een enorm sociaal netwerk hebt uitgebouwd vanwege je job. Ik probeer zo veel mogelijk per mail of chat met mensen te communiceren, en dat lukt vrij goed. Mijn gsm staat eigenlijk altijd op stil, ik hoor het dus nooit wanneer iemand me belt en dat vind ik goed zo. Meestal krijg ik toch meteen nadien een sms-je met de vraag in kwestie, opgelost. Enkel in geval van nood bel ik terug.

Maar waarom heb ik zo’n hekel aan dat bellen?

[irp posts=”688″ name=”Behoor jij tot dit zeldzame persoonlijkheidstype? Slechts 1,5% van de bevolking is een ‘INFJ'”]

Onbekend maakt onbemind

Eerst en vooral weet ik niet WAAROM je belt. Dankzij de moderne technologie weet ik gelukkig wel WIE je bent, anders is het helemaal hopeloos. Vroeger kreeg ik letterlijk hartkloppingen toen ik de telefoon opnam, omdat ik niet wist wie er aan de andere kant van de lijn zou hangen. Maar het feit dat ik niet weet waarom je belt is al erg genoeg. Wat als er een probleem is dat dringend actie vereist? Wat als je me NU nodig hebt, terwijl ik eigenlijk geen tijd heb? Wat als je zin hebt om een babbeltje te doen? Ik zat net zo lekker in mijn hoofd! Ja, raar he, maar zo werkt dat dus bij mij. Ik krijg er stress van.

Bad Timing

Het gerinkel van de gsm stoort gewoon ALTIJD bij een introvert, bij mij toch. Ik ben namelijk meestal met iets bezig in mijn hoofd en wordt daar niet graag ongepland uitgetrokken. Ik wil niet onbeleefd klinken, maar zo voelt het voor mij echt: storend. Meestal vereist zo’n telefoontje ook een bepaalde actie nadien en dat plan ik liever zelf (de ‘J’ uit INFJ zorgt daarvoor), dan dat voor mij beslist wordt wanneer ik in actie kom. Ik moet daar eerst over NADENKEN. Echt waar.

Small Talk

Een bloedhekel heb ik aan small talk, vooral aan de telefoon. Face to face wil het me nog wel eens lukken, maar anders… Als ik toch een telefoontje moet plegen dan houd ik het liefst ‘to the point’ en rond ik zo snel mogelijk af. Helaas heb ik zo’n kennis die me wel eens belt met als enige doel een praatje te maken dat nergens over gaat. Ik DOE dat wel he, ik ben geen onmens, maar het vergt ontzettend veel inspanning en nadien ben ik helemaal leeg.

[irp posts=”721″ name=”RIP Instagram! Of nog niet? Over Vero en Steemit, the new kids on the block.”]

Leve de chat

Echt, voor mij een geschenk uit de hemel!

Wil dat zeggen dat ik nooit eens met een vriendin bel?

Jawel, met de mensen die ik graag zie maak ik met plezier een praatje aan de telefoon, maar als ik mag kiezen zie ik hen véél liever face to face, met een glaasje wijn erbij.

Zoom Calls en Skype enzo

De hel! Als ik per ongeluk zo’n gesprek aanneem, kan ik niet eens een excuus gebruiken om eronderuit te geraken. Bijvoorbeeld: ‘Ik ging net de douche in stappen!’ of ‘We zijn net voor school aan het werken!’, want je ziet me zitten en ik was gewoon bezig met artikels te lezen op de laptop.

Ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem, tik op Google maar eens ‘introvert phone phobia’ in en dan weet je genoeg, maar toch…

Heb jij ook zo’n hekel aan bellen? Please share!

X Lazy Bird

 

BewarenBewaren

BewarenBewaren[:]