Deze blog schreef ik voor de website van Hamley Books, de uitgeverij waarmee ik samenwerk.
Toen Joke en ik de eerste ruwe versie van Blauw schreven, bijna twee jaar geleden ondertussen, was ik met mijn gezin op roadtrip langs de Atlantische kusten van achtereenvolgens België, Frankrijk, Spanje en Portugal. Het was tijdens onze winterstop, toen we voor de feestdagen weer naar België reisden, dat Joke met het idee kwam om samen een boek te schrijven. En zo geschiedde. We schreven het hele manuscript die ene winter bij elkaar. We lachten samen, huilden samen, raakten gefrustreerd toen het niet opschoot en lieten los wanneer we vast zaten. Samen wachtten we in spanning af op de eerste reacties van de proeflezers en we deelden met elkaar hoe klein ons hartje wel aanvoelde op die momenten. Toen vertrok ik weer naar het zuiden. We schreven en herschreven, ook toen die afstand tussen ons er was. Van zodra ik weer thuis kwam na De Grote Reis, stortten we ons op het afwerken van het boek tot het moment daar was dat het echt helemaal klaar was.
En toen, enkele maanden later, was daar de vraag van Hamley Books: ze wilden onze boekbaby uitgeven. Een echte uitgeverij! Weer deelden we alles samen: onze trots, onze vragen, onze twijfels. Onze beslissing om volmondig ‘JA’ te zeggen tegen deze kans.
Fast forward naar vandaag. Mijn iWatch trilt een waarschuwing rond mijn pols: een bericht van Sandra van Hamley Books. ‘Ladies, jullie boek vertrekt maandag naar de boekhandels!’ Ik voel de kriebels in mijn buik, zowel van spanning als van blijdschap. Na de geboorte van onze boekbaby wordt Blauw volgende week eindelijk aan de hele wereld getoond! Of toch aan de Nederlandstalige lezerswereld, we moeten niet overdrijven. Ik geef Joke een denkbeeldige high five: ‘we did it!’ en kan niet wachten om naar de winkel te rennen.
Maar wacht even. De dichtstbijzijnde boekhandel waar Blauw in de rekken staat, ligt maar liefst 2000 kilometer hier vandaan. Ook Joke bevindt zich op die afstand. En Sandra. Iedereen, eigenlijk, behalve mijn eigen gezin.
Want na onze roadtrip kwamen we als gezin terug naar België, maar bleef ons hart in Portugal. En zonder hart kan je niet leven… Iets meer dan een maand geleden emigreerde ik dus met man, kind, hond en kat naar dit mooie land. Een geweldige beslissing, vinden we tot nu toe. Het weer is hier heerlijk zacht, ik wandel elke ochtend mijn hond over het strand met de oceaan aan mijn zijde. Het ruisen van de golven brengt me rust en kalmte, maar geeft tegelijkertijd ook kracht en energie.
Je kiest voor het ene en verliest daardoor iets anders. Dat geldt ook voor mij. Weldra zal Blauw door jullie in de boekenwinkels gespot worden. ‘Wiehoew!’ zou ons hoofdpersonage Olivia zeggen. En ‘wiehoew!’ zeg ik ook, maar dan van hieruit. Het is een moment dat ik deze keer niet met Joke zal delen, al halen we dat natuurlijk nog wel in.
Ondertussen zet ik hier een fles Vinho Verde koud voor het moment waarop de eerste foto’s van Blauw op social media verschijnen.
Obrigada, lieve Hamley lezers, bedankt voor jullie steun en veel plezier bij het lezen van Blauw.
Groetjes uit Portugal,
Barbara.
Lazy Bird 