Ik hijs de witte roos

Ik besloot om mijn Instagram account op pauze te zetten (de Facebook app had ik enkele weken geleden al van mijn telefoon gezwierd). Ik ontdekte namelijk dat elk stukje ‘opinie’ dat ik op mainstream en sociale media te lezen kreeg een eigen leven in mijn hoofd begon en van daaruit naar de rest van mijn lijf zakte. Elk gratuit en snel neergepend brokje haat naar ‘de anderen’ gericht, was een aanslag op mijn mentale gezondheid. Maakt niet uit van welke ‘zijde’ het kwam. Van de pro’s die tegen de anti’s zijn en van de anti’s tegen de pro’s: het lijkt of niemand zich meer in een ander kan inleven. Zonder dat ik het besefte begon ik boos te worden op mensen die ik van haar noch pluim kende. Daarna werd ik ook boos op mensen die ik van ver een heel klein beetje kende. En tenslotte op de mensen die dicht bij me stonden. Dan zeg ik: Stop.

We kunnen over het virus blijkbaar niet meer van mening verschillen, maar staan elkaar meteen naar het leven. Letterlijk. Ofwel hoor je bij de ‘goeden’, ofwel bij de ‘slechten’. En de goeden, dat zijn wij natuurlijk. Aan welke kant we ook staan. Hoe zijn we op dit punt beland? En sinds wanneer wordt dit gekibbel door zij die ons ‘leiden’ niet alleen goedgekeurd maar ook nog eens gepromoot? Brood en spelen! Verbrand de heksen!

Echt, genoeg ermee. Elke dag voel ik mijn hart in mijn borstkas hameren, mijn ademhaling oppervlakkig worden, mijn slaap onrustig zijn. Ik voel me wegteren. Ik voel hoe mijn lijf de stresshormonen die 24/7 worden aangemaakt niet meer weg kan werken. Ik voel hoe dit mijn weerstand breekt, mentaal en fysiek. Dus zeg ik: klaar. Gedaan ermee. I’m out. Ik neem even een media-vakantie om mezelf te ontgiften. Om terug de persoon te worden waaraan ik de afgelopen twintig jaar zo hard gewerkt heb. De persoon die kan dromen, die elke dag voor haar doelen gaat, die voor zichzelf zorgt, en voor anderen. De moeder die haar hart open kan stellen voor haar kinderen, zonder angst te voelen. De vriendin die los van haar eigen opinies en overtuigingen klaar staat voor haar ladies. De vrouw die uit alle macht met een hamer de muur te lijf gaat die ze dreigt rondom zichzelf op te bouwen.

Want muren zijn goed om je tegen de koude te beschermen, maar wanneer die muren tussen mensen staan, dan pas voel je wat koude is. Ijzige, tenenbevriezende, rillerige, vochtige kilte is wat je dan krijgt. En harten van ijs.

Ik hijs de witte roos (en niet de witte vlag, want vlaggen verdelen mensen in landen, kleuren en andere hokjes) en wens: Stop de polarisering.

Het is misschien nog niet te laat.